සන්නිවේදන විද්‍යාත්මක අර්ථකථනයෙන් බැලූ කල අප ජීවත් වනුයේ තොරතුරු තාක්ෂණ යුගයේ තෘතීයික අවධියක ය. එනම්: තොරතුරු වාර්තාකරණ ක්‍රියාවලියේ සාම්ප්‍රදායික මාධ්‍ය හා ජනමාධ්‍ය අබිබවා, තාක්ෂණික වශයෙන් දියුණු නූතන මාධ්‍ය කරළියට පැමිණි යුගයක ය. “ක්ෂිතිජයෙන් එහා ලෝකය බලන දරුවකු එමඟින් නිර්මාණය වී ඇතැයි” යන්න ඒ සඳහා නිමැවුණු එක්තරා අන්දමක උදාන පාඨයකි.
මෙමඟින් කියවෙන්නේ අතේ රැගෙන යන මෙවලමක් ඔස්සේ සමස්ත ලෝකය ම ඇඟිලි තුඩක දුරට පැමිණ ඇති බවයි. අන්තර්ජාල තාක්ෂණය ඔස්සේ ලෝකයේ එහා ඉම හා මෙහා ඉම ක්ෂණයකින් යා කළ හැකි වීම, සම්බන්ධතා ගෝලීයකරණය වීම එහි ධනාත්මක තත්ත්වයයි.
එහෙත්, පසුගියදා අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ සෞඛ්‍ය හා පෝෂණ අධ්‍යාපන අංශය මඟින් කරන ලද හෙළිදරවුවකින් කියැවුණේ තරුණ පරපුර පමණක් නොව, වැඩිහිටි පරම්පරාවේ මවුපියෝ ද දවසේ වැඩි කාලයක් සමාජ මාධ්‍ය තුළ සැරිසැරීම නිසා ළමයින් හුදෙකලා තත්ත්වයට පත්ව ඇති බවයි. අධ්‍යාපනික අවශ්‍යතා මඟ හැර යෑමත්, ඔවුන්ගේ මානසික ප්‍රමුඛතා ලේඛනයේ මුලට ශෘංගාරාත්මක දේ පැමිණීමත්, සමාජ අන්තර් සම්බන්ධතා බිඳවැටීම හේතුවෙන් සමීප මිතුරු සබඳතා ගොඩනැඟීමත්, හුදෙකලාව තනි තීරණ ගැනීම නිසා විශාදය වැනි මානසික තත්ත්වයන් ඇති වීමත් එහි අහිතකර ප්‍රතිඵල බව එමඟින් පෙන්වා දී තිබිණි. පසුගිය කාල පරාසය තුළ ඇති වූ නව යොවුන් තරුණ තරුණියන්ගේ සියදිවි නසා ගැනීම්වලට පවා බලපෑ ප්‍රධානතම හේතු සාධකය වී ඇත්තේ හුදෙකලාභාවය බව එමඟින් වැඩිදුරටත් අවධාරණය කෙරිණි.
එමෙන් ම පොලිස් ළමා හා කාන්තා විමර්ශන කාර්යාංශය මඟින් අනාවරණය කරන ලද තොරතුරක සඳහන් වූයේ ඉකුත් වසරේදී ළමයින් ගැන අසභ්‍ය දර්ශන සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ බෙදාහැරීමේ සිද්ධි ලක්ෂ දෙකකට වඩා වාර්තා වී ඇති බවයි. නව යොවුන් තරුණ තරුණියන් නොමේරූ අත්දැකීම් නිසා අන්තර්ජාල ආදරවන්තභාවයට (online romance) ගොදුරු වී අවසානයේ ලිංගික ඡායාරූප හුවමාරු කර ගැනීම ප්‍රවණතාවක් වී ඇති බව ද ඉන් පැවසිණි. ඉන් අනතුරුව ඇති වන තත්ත්වයන්ට මුහුණ දී ගත නොහැකිව සියදිවි නසා ගැනීම් වැනි මානසික ස්වභාවයන්ට යොමු වන බව මෙහිදී පෙන්වා දී තිබිණි.
සත්තකින් ම මෙය අන්තර්ජාලයේ හෝ සමාජ මාධ්‍යයේ වරදක් නොව, එය භාවිතයේ ඇති වරදකි. ශික්ෂිත මාධ්‍ය භාවිතයක් පිළිබඳව ඇති අනවබෝධය මෙමඟින් නිරූපණය වේ. ඉතා සරලව කිව හොත්: අන්තර්ජාලය හා සමාජ මාධ්‍යය ඉතා නරක ස්වාමියකු බවට පත් වී තිබේ. උස් පහත්, උගත් නූගත් භේදයකින් තොරව ජන සමාජයේ ළමයින්, තරුණයන්, වැඩිහිටියන් හා මවුවරුන් පියවරුන් එයට ගොදුරු වී ඇති බව මෙහි සරල තර්කනයයි.
මේ සඳහා කළ යුත්තේ එක්වර ම සමාජ මාධ්‍යයට වැටබැඳීම හෝ තහනම් කිරීම නොව, ඒ සඳහා නියාමන ක්‍රමවේදයක් සකස් කිරීමයි. වර්තමානය ඩිජිටල් තාක්ෂණික යුගයකි. ආර්ථික, සමාජ, දේශපාලනික, සංස්කෘතික යන සියලු කරුණු එකී ඩිජිටල් ලෝකය සමඟ බැඳී පවතී. මෙය ගෝලීය ධනවාදය හා සංඛ්‍යාංක තාක්ෂණයේ දියුණුව සමඟ බැඳුණු මාධ්‍ය අභිසාරීතා (media convergent) සංකල්පයේ වර්ධනීය තත්ත්වයකි. ශ්‍රී ලංකාව වැනි සංස්කෘතික වශයෙන් දූපත් රාජ්‍යයක නවීන තාක්ෂණික මෙවලම් භාවිතයේදී එවැනි භාවිත සංකල්පීය දුර්වලතා සාමාන්‍ය තත්ත්වයක් බවට පත් වී තිබේ.
වර්තමානයේ බොහෝ පිරිසකට සමාජ මාධ්‍ය භාවිතය ඇබ්බැහියක් වී ඇත; නැති නම් එය සාමාන්‍යකරණය වූ පුරුද්දක් බවට පත් වී තිබේ. එය දැනුම්කාරක සන්නිවේදන මෙවලමක් බවට පත් කර ගැනීමේ දුර්වලතාව නිසා මාධ්‍ය අවභාවිත වන තත්ත්වයක් නිර්මාණය වී ඇති බව හඳුනා ගත හැකි ය. එනිසා පෞද්ගලිකත්වයේ සීමාව ඉක්මවා යන මාධ්‍ය භාවිතය නිසා ඉහත කී ගැටලු පැන නැඟී ඇති බව ඉතා පහසුවෙන් හඳුනා ගත හැකි ය. ඩිජිටල්කරණය වූ ලෝකයක සියලු කරුණු තාක්ෂණය සමඟ බද්ධ වූ විට මානවීය ගුණධර්ම, පොදු සමාජයීය බැඳීම් පරිහානියට පත් වීම සාමාන්‍ය සිදු වීමකි.
ප්‍රතික්ෂේප කිරීම වෙනුවට නියාමනය අත්‍යවශ්‍ය වන්නේ මෙවැනි අවස්ථාවක ය. පුද්ගල ආධ්‍යාත්මය සංවර්ධනය සඳහා වන බලපෑම සමාජගත කරන ක්‍රමවේදයක් අත්‍යවශ්‍ය වන්නේ මෙවැනි වටපිටාවක ය. ඒ නිසා තාක්ෂණය නරක ස්වාමියකු කර ගන්නවාට වඩා යහපත් මෙවලමක් කර ගැනීමේ ක්‍රමවේද සකස් කර ගැනීම අත්‍යවශ්‍ය වේ. පාසලේ සිට පන්ති කාමරය දක්වා ද එතනින් සමාජයට ද එවැනි ක්‍රමවේද අත්‍යවශ්‍ය වේ.
සමාජ ආචාරධර්ම ගරුකරන පෞද්ගලික නිදහස හා සංස්කෘතික රාමුව බිඳ දමමින් ගෝලීයකරණය වූ නව ලෝකයට අනුකූලව සමාජ මාධ්‍ය කටයුතු කරන නිසා මතු වූ ඒ ගැටලු නිරාකරණය කර ගත හැක්කේ එවිට ය. එහෙයින් වර්තමානයේ ගොඩනැඟිය යුතුව ඇත්තේ නව මාධ්‍ය ඇතුළු සියලු සමාජ මාධ්‍ය පරිශීලනය රටෙහි සංවර්ධනය සඳහා දායක කර ගන්නා මාධ්‍ය සාක්ෂරතාවකින් යුතු ජන සමාජයකි.
පමා වී හෝ එවැන්නකට මුල පිරිය යුතුව ඇත.
