වසත් සුළඟ

නන්නා­ඳු­නන අංක­යක්

මට ඔබව සිහි­වන්නේ නැත
ෆේස්බුක් මෙම­රීස් අත­රින්
විටින් විට උඩට ඉල්පෙන
පැරැණි කවි පේළි­යක් දුටු විට
මට ඔබව සිහි­වන්නේ නැත.
පොත්හ­ලක් අස­ලින් යන විට
පොත් පිටක ඇස් නත­ර­වන විට
ඔබම තෑගි දුන් පොතක් කිය­වන විට වුව
මට ඔබව සිහි­වන්නේ නැත.
හුදෙ­ක­ලාවේ ගිලුණු මොහො­තක
කපු­ගේගෙ ගීත­යක් කෙළ­වර
අහ­ම්බෙ­න්වත් රැයක – සිහි­නෙක
මට ඔබව සිහි­වන්නේ නැත.
නන්නා­ඳු­නන අංක­යක්
දුර­ක­තන තිරය මත නළි­යන විට
පරි­ග­ණක තිර­යක් විසින්
රහස් පද­යක් විම­සන විට
හුරු­පු­රුදු පටු මාව­තක
වේග­යෙන් ඇවි­ද­ගෙන යන විට
මඟ­තො­ටක, බස­යක
දහ­ව­ලක, හව­සක
වැර­දී­ම­කි­න්වත්
මට ඔබව සිහි­වන්නේ නැත.
ඇත්ත­මයි,
මේ කවිය ලියන විට දී පවා
මට ඔබව සිහි­වන්නෙ නැත.

සචින්ත ප්‍රමෝද් නාඔ­ටුන්න

මෙතෙක් දුර ආ එකම මට ඇති

අතින් අල්ලන් බොහෝ දුර යමු
කියා මා එක්ක­ලම අවු­දින්
සිතින් අල්ලන් හිටිය බෝ කල්
ඉතින් ඇස් මාන­යෙම තබ­මින්
නෙතින් නෙත යා කරන් දව­සම
එකින් එක සුදු හීන පුර­මින්
මෙතෙක් දුර ආ එකම මට ඇති
මගෙත් එක්කල පෙමින් වෙළෙ­මින්
ලකුණු එක දෙක පෙනෙන විට
වෙන් වෙනා බව ජීවිතේ උද­යක
අකුණු සැර වදි­නවා පපු­වට
බැඳී තිබෙනා පෙමෙහි තර­මට
කොහොම ගෙවු­වත් දහ­ව­ලෙහි මම
මගේ සිත පාවෙනා හීනෙක
රැය ගෙවන එක ලේසි නෑ
තනි කළු­වරේ නා කපන අඳු­රක
හීන­යෙන් ඇහැ­රිලා අවු­දින්
ඇවි­දිනා කල සැබෑ සිහි­නෙක
අදත් හැදුවා බැරි වෙලා මම
ඔයාගේ රස උදේ තේ එක
තනියි කියලා හිතු­ණො­තින් හෙම
කොයි මොහොතෙ හරි ගැටී දෙසි­තක
අගුළු දා නෑ අදත් දොර ළඟ
යතුර තිය­නව පුරුදු විදි­යම

කුසුම් ස්වර්ණ­මාලි

අප්ප­ච්චියේ නොත­ළන් අපෙ අම්මාට

ගෙන් ගෙට ගොසින් ගෙන ආ සුන් සහල් මිටෙන්
බතක් උයා දෙක­ටක් අප­හට කව­මින්
වතුර උගුර බිවුවේ බත නුඹට දෙමින්
අප්ප­ච්චියේ නොත­ළන් අපෙ අම්මාට
කන්දක ගින්ද­රක් උහු­ලා­ගෙන ඉන්නා
ලන්දට ගිහින් දර බිඳ මිටි කටින් ගෙනා
විකුණූ සොච්ච­මෙන් බත සරි­කර දුන්නා
අප්ප­ච්චියේ නොත­ළන් අපෙ අම්මාට
නිය­ඟය ඇවත් ළිං ඇළ­දොළ සිඳුණු දිනේ
ගව්දුර ඇවිද කළ­ගෙඩි හිස තබා ගෙනේ
පිපා­ස­යට දිය උගු­රක් දුන් බැවිනේ
අප්ප­ච්චියේ නොත­ළන් අපෙ අම්මාට
ඇඳි­වත ඉරා ඇද­ගෙන ගොස් කෙස් වැටි­යෙන්
දෙතිස් වදය දුන්නත් රකු­සක් විල­සින්
අම්මා නොවේ වද­නක් තෙප­ලුවේ මුවින්
දරුණු නුඹද රා කට්ටද කියනු ඉතින්

ශිරෝමි රමලා පෙරේරා

වික­සිත මල් මදිරා

නිල­ඹර සරන විහ­ඟුනි අත්තටු විහිදා
පෙර­ඹර හිරු රැසින් වික­සිත මල් මදිරා
මිහි­ලිය සිරස සර­සන තුරු­ලිය සමුදා
තුසි­තය නිද­හ­සද කිව මැන නද පතුරා

බිලි­ඳුන් සුව නින්දෙ මවු තටු­වක සිහිලේ
කඩු­පුල් පිපු­ණාද රෑ යම හොර රහසේ
හද­වත දැවෙන හින්දා කිරි දරු සිහිනේ
විහ­ඟුනි ඇයට ඉගි­ළෙනු බැරුවා සතොසේ

ශාන්ති දිසා­නා­යක

කොහෙන්දෝ ආ පුංචි පණු­වන්

ගසක් වන්නට වරම් තිබෙනා
පැළ­යකී මහ පොළොවෙ වැඩෙනා
පිපේ යැයි මල් බොහෝ අගනා
බලා උන්නා දෑස් දල්වා
කොහෙන්දෝ ආ පුංචි පණු­වන්
පත්‍ර කා ගස කඳුළු සැලුවා
මලක් පුබු­දනු කෙලෙස සිත­මින්
හුස්ම අහි­මිව හඬනු ඇසුණා
කාලෙ­කින් එහි මලක් පිපිලා
මඟ යන්න­වුන් හැරී බැලුවා
මලේ පෙති යට රැඳී තිබෙනා
කඳුළු බිංදුව බිමට වැටුණා

මනෝජ් ප්‍රසන්න

සින්ඩ­රෙ­ල්ලට ශුද්ධ පද­යක්

විවාහ වූ පසු­වත් සින්ඩ­රෙල්ලා
අර කුමා­ර­යත් එක්කම
ඉඳ­හි­ටක නැති­වෙ­නවා සප­ත්තුත්
කොණ්ඩ­කටු බූල්ඩ් බෑන්ඩ් එක්කම
හොය­නවා තියා රජ කුමරු දැන්
දන්නෙ­වත් නෑ ඔය වග­තුග
දාහ­කුත් වැඩ කන්ද කෙළ­වර
හොයන්නේ සින්ඩ­රෙ­ල්ල­මයි තනි­වම
ඔය අල්ල­ප­නල්ලේ වැර­දි­ලා­වත්
නැති­වු­ණොත් කුම­රුගේ මිරි­වැඩි සඟල
ඒ හොය­න්නෙත් සින්ඩ­රෙ­ල්ලා­මයි
ශුද්ධ පද දාහ­කුත් අහ­ගෙන
සින්ඩ­රෙල්ලා,
බොහො­ම­යක් සුරං­ගනා කතා­වල
විවා­හ­පත් වූ පසුව
ප්‍රේමය ගසා­ගෙන යනවා කුණු කානු­වල

නදීෂ දිල්හාන්

පරා­ජිත පෙම්වතා

කඩු තුඩක සැර පපුව විනි­විද වචන එක දෙක රිද­වනා
ඇහැ වැසුණ විට රුව ඔබේ වත හීනෙ­කින් සිත් හඬ­වනා
මතක අද්දර පෑරෙනා හිත හීනි කෙඳි­රිලි නංවනා
ඇවිත් යන­වද වරක් බැලු­මට යළිත් පුරවා මල් සිනා
පාසලේ පෙම් බැන්ද මන්දිර වියළි සුළ­ඟට මුසු­වුණා
ආදරේ පොඩි වන්ද­නා­වක අපේ පා යුග එස­වුණා
ජීවිතේ රළු නග්න පොළො­වෙහි අර­ලියා මල් පර­වුණා
මාවතේ යම් හන්දි­යක නුඹ මගේ සෙනෙ­හෙන් වෙන්වුණා
නිකිණි වැස්සට ප්‍රේමයේ මුල් හද­වතේ හැම තැන ගියා
එහා ඉවු­රට එන්න හැකි­වෙද පුංචි තරු මල් ඇස් අයා
පාලමේ වර­පොටේ සල­කුණු ඉවුරු දෑලේ නැති නියා
මෙහා සිට දැක බලා සැන­හෙමි ප්‍රේම­යම පුද­සුන තියා
නිරා­යා­සෙන් නැඟෙන සිතු­විලි කොළේ මතු පිට අතු­රලා
ජීවිතේ මහ නියඟ යුග­යක පෙම් පිපා­සය මතු වෙලා
ආ මගේ රළු පරළු වැඩි වී හීන මල් හෙම්බත් වෙලා

අමිල විජේ­ති­ලක

තුනී තීරු­ව­ලට ඉරී ගියා­යින් පස්සේ

හුළඟ තැන් තැන්ව­ලට ඉහි­රුවේ
පරි­ස්සම් කර­ග­මියි, සොළොස් වියේ සිට
සිතා උන් ආදරේ.
එක් මාව­තක්, බෙදී යන විට
තව අනන්ත දිසා ගාණ­කට
ජීවිතේ කෙලින් ඉරක් නොවන හැටි
තේරුම් කළේ දවස් ගාණක් පුරා
කාමරේ නැව­තිච්ච කළු­වර.
මඳ වැසි­ව­ලින් පස්සේ- ළා ඉර ඇරෙන දව­සක,
සෝදලා දෙන්න පුළු­වනි නම්
අඩුම ගාණේ, කියා­දෙන්න පුළු­වනි නම්
පාට කීප­යක් වුණ හැටි- කමි­සයේ කඳුළු පැල්ලම්
ඊළඟ මංස­න්ධියේ ඇති දුම්රි­යෙන්
පෙර නොදන්නා තැන­කට
මට පිට­ත්වෙ­න්නට පුළු­වන්.

දිනේෂ් සිල්වා

ඈ ලා තමා මෙබිමේ හිමි­කා­රියෝ

උප­දිද්දි දැරි­වියෝ – උග­නිද්දි සිසු­වියෝ
වැඩෙද්දි කෙල්ලො – ගෙට­වෙද්දි ළමි­ස්සියෝ
පැද්දෙද්දි ගැටි­ස්සියෝ – හැඩ වෙද්දි යුව­තියෝ
හිනැ­හෙද්දි සඳ­ව­තියෝ – හඬද්දි මුවැ­ත්තියෝ
පෝරු­වෙදි මන­මා­ලියෝ – දරු පලදි මවු­ව­රියෝ
ගෙද­රදි ගෘහ­ණියෝ – සමා­ජෙදි සේවි­කා­වියෝ
පින්බි­මේදි උවැ­සියෝ – පව්බි­මෙදි ගල­ව­න්නියෝ
ඔව­දෙ­නදි ගුරු­ව­රියෝ – වර­දෙදි බැට­දෙ­න්නියෝ
සසු­නේදි තුම් මෙහෙ­ණියෝ – සට­නේදි රණ­සූ­රියෝ
රෝහ­ලේදි ලෙඩ නස­න්නියෝ – අර­ග­ලේදි පෙර­ළ­න්නියෝ
කලා­වෙදි කලා­සූ­රියෝ – රැඟු­මෙදි බඳ ලෙළ­ව­න්නියෝ
ගැයු­මේදි ගී කොවු­ලියෝ – ඉවු­මෙදි රස අවු­ස්ස­න්නියෝ
ඔනො­ම­යිලු ඈ ලා – වෙනස ගත්ස­ත්වි­ය­ව­ලින්
ලත් සිට ලොවම දක්වා – ඈලා තමා මෙබිමේ හිමි­කා­රියෝ

ආරි­ය­පාල ගමගේ

නූතන ශිෂ්‍යයා

පොතේ ඉරුණු පාට පිටු අතර,
සංසුන් සිතක් සොයන කවු­රුද?
අංක, සිද්ධි, නියම ගණන්,
ජීවි­තය ඒවට වඩා විශා­ලද?
පන්ති අතර දිවෙන කාලය,
හද­ව­තට කතා කරයි ද?
විභා­ගය ජීවි­තය නොවෙයි කියා,
කවු­රුද කියා දෙන්නේ ඔවුන්ට,
නූතන ලෝකය මතින් බලද්දී,
හද­ව­තට ඇසුණු දේ සිත­න්නද?
දැනු­මත් සමඟ හැඟුම් දැනුම්,
ජීවි­ත­ය­ටත් ඉගැ­න්විය යුතුයි නේද?
පැර­දුම දරා­ගත නොහැකි සිත්,
ඔන්ල­යින් ගේම් සෙල්ලම් කරද්දි
ජය පැර­දුම දරා­ග­න්නට පෙර,
ගැඹුරු ජාතක කතා සිතට ගනීදෝ?

වජී ගුරු­සිංහ

මට දැනෙන ඔබ

මට පෙනෙ­නවා
මම දකි­නවා
මට ඇසෙ­නවා
මට දැනෙ­නවා

මා අසල සිටින ඔබ
මුමු­නනා හඬ ඇසේ
මිමි­නීම නැව­තිලා
නිහ­ඬ­තා­වක් දැනේ

ඔබ කොහිද සොය­න්නෙමි
දෙපා පැට­ලිලා බිම
වැටුණු බව දැනේ මට

මා අස ඔබ නැතිද
දිගු කර­න්නට අතක්
සැඟ­විලා ගොසින් ඔබ
සිනා­සෙ­නවා නොවෙද
වැටුණු මා දෙස බලා
සතු­ටුයි ද ඔබට දැන්
මට පෙනෙ­නවා
මට දැනෙ­නවා
මට හැඟෙ­නවා
හිනැ­හෙ­මින් ඔබ තාම
මා ළඟින් ඉන්නවා
එහෙම මට දැනෙ­නවා

බුද්ධ­දාස ගල­ප්පත්ති

පිවි­තුරු ඔබෙ හද

තනි­කම මැකු­වෙමි
හිත සැන­සූ­වෙමි
සොයුරු පෙමින් මා
ඔබ ළඟ හිඳි­යෙමි
හිරු හට හිමි නැති
වුවද සයුරු ඉම
සව­සට සිප­ගෙන
යන හැටි දැක දැක
බැරි තැන හිඳි­නට
තවත් හදන් හිත
ඔබ වෙත ආවෙමි
මොහො­තක් හිඳි­නට
සමු­ග­ත්තත් මම
තව මොහො­තින් අද
සිප­ගෙන යන්නෙමි
පිවි­තුරු ඔබෙ හද

දිල්ක රවි­හාර

හිත හදාගත්තා

පස් වසරක ආදරයක්
එක වචනයකින්
එපා වූ හැටි තාම අරුමයකි
ඔයාට මතකද
මගේ හීන බලාපොරොත්තු
සියල්ල පසෙකලා
ඔබට පෙම් කළේ මම
නුඹට ආදරේ නිසයි
ඇසි පිය ගසන පමාවෙන්
ඒ සියල්ල සුනුවිසුනු වූයේ
මට ඔබ අවැසිම මොහොතේ
කෙතරම් බාධක ආවත්
ජීවිතය අවසාන වන තුරු
නුඹට මම ආදරය කරන්න
හිත හදාගත්තා
කවදා හෝ දවසක
ඔබට මාව මතක් වේවි
නැවත ඔබ එනතුරු
මං මඟ බලා හිඳිමි

කුමාරි ප්‍රේමරත්න

මතක ලෙන්දොර

වසමි
සුසුම් පවනේ
එවමි
රෑහි ගීයක්
අසමි
මඟ­හැ­රුණ
කවි ලියමි
ඈත නිම්නය
සොයමි
සීත කන්දෙන්
බසිමි
නීල තරු­වට
කියමි
සඳ සේල දිග
හරිමි
කාල­යට ඉඩ
තබමි
මාවතේ දුර
දකිමි
සිහින පුර­යෙන්
බසිමි
හැඟුම් ගජ­සෙන්
බඳිමි

මහ­ගම සීලා­නන්ද හිමි