බැංකුවලට පොලු තැබූ දේශපාලකයන්ගේ නාමලේඛනය ඉතා දිගු බව අපි දනිමු. එහෙත් එවැනි නාමලේඛනයක් තවමත් ප්‍රසිද්ධියට පත්ව නැත. එය කාලීන අවශ්‍යතාවක් යැයි සිතේ.
මේ අතර, විටින් විට කෙරෙන විගණන වාර්තා සහ පාර්ලිමේන්තු හෙළිදරවු කිරීම් අනුව, ගෙවුණු කාල පරාසය මුළුල්ලේ දේශපාලන බලය උපයෝගි කොට ගෙන බැංකුවලට පොලු තැබූ දේශපාලකයකු පිළිබඳ පසුගියදා හෙළිදරවු කෙරිණි.
මිහින්තලේ ගොවිජන සේවා බලප්‍රදේශයේ සීමාසහිත ජනතා ලංකා මිරිස් අලෙවි සමාගම නමින් සමාගමක් පිහිටුවා කරන ලද මුදල් වංචාවක් පිළිබඳව පාර්ලිමේන්තුවේදී හෙළිදරවු විය. හිටපු කෘෂිකර්ම ඇමැතිවරයකු වූ අනුරාධපුර දිස්ත්‍රික්කයේ එස්.එම්. චන්ද්‍රසේන මහතා මිහින්තලේ ගොවිජන සේවා බැංකුවෙන් ගත් ලක්ෂ සියයක ණය මුදලකට අදාළ පොලී මුදල ගෙවා නැති බව එමඟින් හෙළිදරවු විය. වසර 24කට ආසන්න කාලයක් ඒ මුදල් ගෙවා නැති බවත්, එයට අදාළ පොලී මුදල ලෙස රුපියල් ලක්ෂ විස්සකට ආසන්න මුදලක් හිඟ මුදල් ලෙස පවතින බවත් එමඟින් කියැවිණි.
මේ ආකාරයට ජනතා මුදල් අවභාවිත කිරීම හිටපු මැති ඇමැතිවරුන්ගේ පුරුද්දක් ලෙස පැවැති බවත්, ඔවුන්ට දේශපාලන ආරක්ෂාව පැවති බවත් මේ අනුව හෙළිදරවු වන කරුණ වේ. රටක මූල්‍ය නීතිය දේශපාලකයන්ට වුවමනා පරිදි අවභාවිත කළ හැකි ද යන ගැටලුව පවතී.
රටේ සාමාන්‍ය පුරවැසියකු රාජ්‍ය හෝ පෞද්ගලික බැංකුවකින් ණයක් ගැනීමට ගිය විට පිරවීමට සිදු වන අයදුම්පත්‍ර සංඛ්‍යාව අතිවිශාල ය; ඇපකරුවෝ අවශ්‍ය වේ. සාමාන්‍ය පුරවැසියකුට බැංකුවකින් ණයක් ගෙන මෙපමණ කාලයක් එය නොගෙවා සිටිය හැකි ද? දේශපාලකයන්ට පමණක් රටේ එවැනි නීතියක් පවතී ද? යන ගැටලුව මේ සිදුවීමත් සමඟ අප සිතට දැනෙයි.
මේවා බැංකුවලට අයකර ගත නොහැකි බොල් ණය ලෙස සලකා කපාහැරීම පුරුද්දක් ලෙස පැවති බව මේ අනුව පැහැදිලි වේ. විවිධ ආණ්ඩු විසින් මේ ආකාරයට බොල් ණය ලෙස කපා හළ ණය තවත් ඇති ද?
සාමාන්‍යයෙන් ගිණුම්කරණ විෂය ක්ෂේත්‍රයේදී ව්‍යාපාරයෙන් භාණ්ඩ හා සේවා ලබා ගත් පුද්ගලයන්ගෙන් අනාගතයේදී ලැබිය යුතු මුදල් ව්‍යාපාරයේ පොත්වල පෙන්නුම් කරන්නේ වත්කමක් නැති නම් ණය ගැතියන් ලෙසය. මේ වත්කමෙන් එනම්, ණය ගැතියන්ගෙන් සමහරකුට සිය ණය ගෙවීමට නොහැකි වීම බොල් ණය ලෙස හඳුන්වනු ලැබේ. අදාළ ඇමැතිවරයා ඒ ණය මුදල ගෙවා නැත්තේ ආර්ථික අපහසුකමක් නිසා නො වේ. එය ඔහුගේ වංචනික හැසිරීමයි. දේශපාලනික බල අධිකාරියේ සහාය ලැබී ඇත්තේ එයටයි.
මීට අමතරව මෙරට ඉහළ පෙළේ ව්‍යාපාරිකයන් දසදෙ‍ෙනකු ප්‍රධාන රාජ්‍ය බැංකු දෙකට රුපියල් කෝටි 8,000ක පමණ මුදලක් ණය ගෙවීම පැහැරහැර ඇති බව මීට පෙර ලංකා බැංකු සේවක සංගමය චෝදනා කොට තිබිණි.
එමෙන්ම මේ පිළිබඳව මීට පෙර පැවති කෝප් කමිටු වාර්තාවලදී හෙළිදරවු වූයේ ඒ සම්බන්ධයෙන් තවමත් නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග ගෙන නැති බවයි.
මෙකී දේශපාලකයන්ගේ තවත් ලජ්ජාසහගතම හැසිරීමක් වූයේ ජල බිල්පත, විදුලි බිල්පත පවා නොගෙවීමයි. එවැනි දේශපාලකයන් 60ක් පමණ සිටින බව මීට පෙර අනාවරණය වී තිබිණි. ගෙවල් කුලී නොගෙවන, ජල බිල, විදුලි බිල නොගෙවන, එපමණක් නොව, රාජ්‍ය දේපොළ ගසාකන එවැනි දූෂිත දේශපාලනඥයන් රැසක් අතීත පාර්ලිමේන්තුව නියෝජනය කොට තිබිණි. පාර්ලිමේන්තු වරප්‍රසාද අවභාවිත කරමින් සිදු කරන ලද මේ දූෂිත ජාවාරම පමා වී හෝ හෙළිදරවු කළ යුත්තකි.
අත්දැකීම්වලින් සම්පූර්ණ යැයි කියූ ප්‍රභූ පාර්ලිමේන්තුවේ හැසිරීම සහ භාවිතය යම් පමණකින් හෝ අවබෝධ කොට ගැනීමට පසුගිය කාලයේ ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් ඇතුළත් ලැයිස්තු කියවා ගැනීම පමණක් ප්‍රමාණවත් ය.
එනිසා වර්තමානයේ ඇති වූ සමාජ දේශපාලනික වෙනස සමඟ අපි මෙලෙස ලියා තබමු:
මෙකී දූෂණ, වංචා, අක්‍රමිකතා පිළිබඳ හෙළිදරවු කිරීම්වලින් ඔබ්බට ගමන් කළ යුතුව ඇත. ඒ සඳහා විධිමත් නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග සකස් කළ යුතු කාලය එළඹ තිබේ. තරාතිරම නොබලා, අතීත නම්බුව හෝ ගෞරවය නොසලකා, දූෂිතයන්ට දඬුවම් දෙන ක්‍රමවේදයක් සකස් කළ යුතු ය. පසුගියදා ජනාධිපති අනුර කුමාර දිසානායක මහතා සඳහන් කොට තිබුණේ නව නීති සකස් කොට හෝ ඒ ක්‍රියාමාර්ග අනුගමනය කරන බවයි.
එබැවින් මෙතෙක් පැවති විගණන වාර්තා, හෙළිදරවු කිරීම්, කෝප් කමිටු වාර්තා සහ තවත් නිල ලේඛනවල ඇති අනාවර‍ණවලට අදාළ චුදිතයන්ට දඬුවම් කිරීමේ කාල පරාසය පැමිණ තිබේ.
ඒ හෙළිදරවු කිරීම්වලින් සහ වාර්තාවලින් ඔබ්බට ගිය ප්‍රායෝගික ක්‍රමවේදයක් වනු ඇතැයි අපි උදක්ම බලාපොරොත්තු පළ කරමු.
රටක ජනතාවගේ උසස් ජීවන තත්ත්වය සහ සමාජ, සංස්කෘතික දියුණුව තීරණය වන්නේ එරට අනුගමනය කරන නිවැරැදි ප්‍රතිපත්ති සහ ක්‍රියාමාර්ග මත ය. ගත වූ කාල පරාසය මුළුල්ලේ මෙරට බලයට පත් දේශපාලකයන් විසින් අනුගමනය කරන ලද දූෂිත ආර්ථික ප්‍රතිපත්ති සහ දේශපාලනික සංස්කෘතියේ අතුරු පල සහ ප්‍රකාශනවල පිළිබිඹුවක් ලෙස එය හඳුනා ගැනීමට අප කැමැති ය. විධිමත් මූල්‍ය පරිපාලනයක් සහ මූල්‍ය ප්‍රතිපත්තියක් සකස් කිරීම අත්‍යවශ්‍ය කරුණක් බව සඳහන් කරන්නේ ඒ හේතුවෙනි. මූල්‍ය විනය ඇතුළු සෑම ක්ෂේත්‍රයක් ම බිඳවැට්ටවූ ජන සමාජයක් එක්වර ම නඟාසිටුවිය නොහැකි වුවත්, එය කළ යුතු ම කාරණයකි.
රාජ්‍ය දේපොළ අවභාවිත කිරීම, රාජ්‍ය මුදල් අවභාවිත කිරීම වැනි කරුණු පිටුදැකිය යුතු සමාජ කාරණා බව යළි යළිත් අපි තහවුරු කර සිටිමු.
