ඇතුගල්පුරයේ ගම්බද එක සීමාවේ පිහිටි ගෙවල් දෙකකි. ගෙවල්වල අඹු සැමියන් හා දරුවන් අතර ඇත්තේ පුදුමාකාර බැඳීමකි. ඒ එක ගෙදරක හදන කෑමබීම එහේ මෙහේ මාරු කිරීම හා ගමන් බිමන් යෑම පවා කළේ එකටම නිසාය. බොහෝ විට නි‍ෙවසේ තනිවෙන ගැහැනු දෙදෙනා වාසය කළේ ජාඩියට මූඩිය මෙනි. ඒ අන් කිසිවක් නිසා නොව ඒ ගෙදරට හෝ මේ ගෙදරට එක්ව පාළු කපන නිසාය. ඒ බව ඔවුන්ගේ සැමියන්, දරුවන් පමණක් නොව ගමත් දන්නා කරුණකි.
හැමෝම තරගකාරිත්වයෙන් විවිධ දේවල් කරන අතරේ සුරතලයට බල්ලන් ඇති දැඩි කිරීම ඇතැමුන්ගේ විනෝදාංශයක එක් කොටසක් වී තිබේ.
තමන්ට කන්න නැතත් බල්ලන්ට කන්න දෙන සමාජයක සුරතලා වාහනයක නංවාගෙන එහා මෙහා යෑම ඇතැමුන් වැදගත් පෙළැන්තියක කොටසක් බව පෙන්වීමට උත්සාහ කරයි.
මේ තත්ත්වය හමුවේ යාබද නි‍ෙවසක සිටින විවාහක කාන්තාවකට ද හොඳ බල්ලෙක් ඇති දැඩි කිරීමේ ආශාවක් ඇති වූයේලු. ඒ අනුව ඇය ද “ජර්මන් ෂෙපර්ඩ්” වර්ගයේ බැල්ලියක ගෙනාවාය.
“අක්කේ එන්නකෝ අපි බව්වෙක් ගෙනාවා. හරි ෂෝක් අපි බව්වට “කුකී” කියලා නමක් තිබ්බා. හරි සුරතල්. ෂෝක් නේද අක්කේ.”
කුකීගේ හිමිකාරිනිය යාබද නි‍ෙවසේ අක්කා ගෙදරටම අඬ ගසාගෙනම ඇවිත් කුකී පෙන්වමින් උජාරුවට මෙන් කීවාය. දින කීහිපයකට පසු කුකී එහේ මෙහේ දුව පැන්නේය. යාබද මිදුලේ මල් පඳුරු මත දිගා වුණාය. “නංගියෝ මේ… ඔයාලාගේ කුකීගෙන් අපට හරිම කරදරයි. මම වතුර දාගෙන දුක සේ හදන මල් ටික පොඩි කරනවා. ගෙයි ඇඳවල් උඩටත් නගිනවා. ඒකට අපේ මහත්තයා කැමැතිත් නෑ.”
ඉන් අනතුරුව අවස්ථා කීපයකදීම කුකී පාරේ ජරා කළේය. ඒ බලු බෙටි යාබද නි‍ෙවසට හැරෙන කඩුල්ල සීමාවේමය.
“අනේ නංගියෝ කුකී හැමදාම මෙතැන ජරා කරනවා. ඒවා ඔයත් අපේ පැත්තටම තල්ලු කරනවා. ගන්දස්තාරේ බෑ. ඒ ජරාව අපේ පැත්තට දාන්න එපා. ඔයාලගේ ගෙදරටම අරගෙන යන්න.”
“මම මොකටද බලු බෙටි අපේ ගෙදර ගෙනි යන්නේ. බලු බෙටිවලින් තෝසේ, වඩේ හදනවා කියලා හිතුවද? අනික අපේ කුකී ජරා කරන්නේ පාරේ. මොකද කුකීට පාරේ ඒ වැඩේ කරන්නත් අවසර ගන්න ඕනෑද” කුකියාගේ හිමිකාරිය කෑ ගෑවාය.
“මට වඩේ, තෝසේ බැරිනම් වණ්ඩු ආප්ප හැදුවත් කමක් නෑ. බලු වැඩ කරලත් තව එනවද පණ්ඩිත කතා කියන්න. මං තමුන්ව පොලීසි අරන් ගිහින් තමයි නවතින්නේ.”
එකී කාන්තාව කුකීගෙන් ඇති කරදරය ගැන එම නිවෙස් හිමියන්ට එරෙහිව පැමිණිලි කළාය. පොලීසිය ආවේය. පැමිණිල්ල විභාගයට පෝය දිනයේ එන්න කියා ලියුම් කැබැල්ලක් දුන්නේය.
නියමිත දිනයේ දෙපාර්ශ්වයම එහි ගියහ. ජාඩියට මූඩිය වගේ හිටපු දෙගොල්ල ‘කුකී’ නිසා විරසක විය.
“ආ මේ බලු ප්‍රශ්නයට ආපු අය නේද. මෙතැන ඉඳගෙන ඉන්න. මං ඕ.අයි.සී. ගේ ඔපිස් එකට ගිහින් එන්නම්.” සුළු පැමිණිලි අංශ භාර ස්ථානාධිපති එතැනින් නික්මුණේ බලු ප්‍රශ්නයට උපදෙස් ගැනීමටය.
“බලු ප්‍රශ්නේද කියලා ඇහුවා. ලජ්ජාවේ බෑ. මේවා පොලිසීයට ගෙනා යුතු ප්‍රශ්නද “කුකියාගේ හිමිකාරිනියගේ සැමියා ඇසුවේය.
“ඒක කියාපිය තොගෙ ගෑනිට. ඒකී හින්දානේ මේ ඔක්කෝම වුණේ. තොපිට වාගේ බලු රුදාවල් අපිට නෑ” යාබද නි‍ෙවසේ හිමිකරු කීවේය.
“කාටද මේ කෑ ගාන්නේ” කුකීගේ හිමිකාරිනිය මේ සම්බන්ධව පැමිණිලි කළ බිරියගේ සැමියාට වැරෙන් පාරක් ගැසුවාය.
“මොකද නිකරුණේ මගේ මිනිහට ගැහුවේ.” පෙරළා පහරක් ඇයත් දුන්නාය. කාන්තාවන් දෙදෙනාගේ කෙස්වලු පැටළී ඇත. සැමියන් දෙදෙනා ද ඒ අතරේ ගුටි හරඹයකය. සුළු පැමිණිලි අංශයේ පුටු ඒ මෙහේ විසිවෙයි.
පොලීසිය එතැනට කඩා පැන්නේය.“තමුසෙලා පොලීසිය ඉදිරියේ මෙහෙම නම් ගෙවල්වල කොහොම සංවර විදියට ඉන්න ඇත්ද, ශිෂ්ට ලෙසට කතා කරන්න ඇත්ද කියලා මට හිතා ගන්න පුළුවන්.
සාජන්, මුන් දෙන්නම දානවා කූඩුවට. ශ්‍රියානි මිස් මේ ගෑනු දෙන්නත් දානවා අනිත් කූඩුවට, දැන් ඉතින් කූඩුවේ කූරූ ගණන් කර කර ඉන්නවා.” ඕ.අයි.සී. පොලීසිය දෙවනත් කරමින් කීවේය.
ඒ අනුව උපන්තේකට පොලීසියකට නොගිය දෙපාර්ශ්වයටම බලු ප්‍රශ්නයක් නිසා කූඩුවේ ලඟින්නට සිදු විය.
ටික වේලාවකින් පසු ඔවුන් එළියට ගත්හ. ඕ.අයි.සී. නැවත බෙරිහන් දුන්නේය.
“සුරතලයට බල්ලන් ඇති කළාට කමක් නෑ. නමුත් අනිත් අයට එයින් කරදරයක් වෙන්න බෑ. ඒ හින්දා අපට බලු ප්‍රශ්න විසඳනවා වෙනුවට තව විසඳිය යුතු ප්‍රශ්න එමටයි. බල්ලෙක් හින්දා හෝ මොනයම් විදියකට හෝ ආයේ ඇන කොටාගෙන දබර වෙලා මේ පැත්තේ ආවොත් කවුද හරි, කවුද වැරදි කියලා හොයන්නේ නෑ. දෙගොල්ලෝම දානවා උසාවියට. එහෙම වෙන්නේ නෑ කියලා පොරොදුවෙලා ප්‍රකාශයක් දීලා පොතේ අත්සන් කරලා යනවා ගෙදර”
“අප්පේ…. යාන්තම් ඇති. දැන් තමයි හුස්ම ටික හරියට ඉහළ පහළ ගියේ.” බල්ලෙක් නිසා කූඩුවට දාපු ඔයාලට ඇප දෙයිද නැද්ද කියලා අපි දෙගිඩියාවෙන් තමයි මේ හිත හිතා ඉන්නේ. ඔවුන් බලන්නට ගමෙන් පොලීසියට එමින් සිටි පිරිසක් කියා සිටියාලු.
පොල්පිතිගම සමූහ
නන්දන කැලේගම
