හැම ගිම්හානයක්ම හිතන තරම් ජීවිතවලට කඨෝර කර්කශයක් උදා කරන්නෙ නැහැ… ඔව් ඒක ඇත්ත කියලා මට වැටහුණේ පහන්දිගෙ හමුවීමම නිසා… ඒක හරි අහඹු සිදුවීමක්…
ජීවිතේ ළඟ තබාගැනීම් සීමිත කරගත්තු මොහොතක මගේ දේවල් අහගෙන කිසිදු වාසියක් නොමැති කාලෙකදිත් මන් වෙනුවෙන් ළඟ ඉන්න බලාපොරොත්තු වුණු මනුස්සයෙක් නම් ඒක තිබුණේ ඇයගේ හමුවීම තුළ විතරක්මයි..
ඉතින් කොළඹට උදේ ඇදහැලෙන රශ්මිය හරි අපහසුයි..ඒත් මං දන්නවා ඊට වඩා සිතුවිලි එක්ක සටන් කරලා අපහසු ගමනාන්තයක අවසානයක් දකින්න එයා දුර ගමන් සේවා බස් රථයක මං වෙනුවෙන් හරියටම මාසෙකින් පස්සෙ උපන් ගමට එනවා කියලා… ලොකු හීන, බලාපොරොත්තු නොතිබුණත් මං නෙළුම්කුලුන පේන දිශාවට බර දීලා බලාගෙන හිටියේ නුවර බස් එකක් මගේ ඇස ගැටෙන මොහොතක් එනකම්ම.. අධික කාර්යබහුල දිනයක් නොවූවත් මං හිතුවට වඩා ඇය පරක්කුයි. ඔව්, මිනිස්සුන්ට එහෙම මානසික සුවයක් හරි ඉක්මනට ළඟා කරලා දෙන්නෙ නැහැ කියලා අවුරුදු 30 වෙද්දි තේරුම් ගත්තු එකම මට එය ඉවසන්න රුකුලක් වුණා… මේ හැමදේම කල්පනා කරමින් ඉන්න මට පැය 4කට ආසන්න ගමන් මහන්සියකුත් ගතින් දරාගෙන එයා මං ඉස්සරහින් පෙනී හිටියේ පුංචි මල් වැස්සකට අහුවුණු ලස්සනම ලස්සන කැලෑ මල් පොකුරක් වගේ.. ඉතින් සියලු කර්කශ වේදනාවල් හිතේ දරගෙන අතින් අල්ලගත්තු ඒ සුන්දර අත්දැකීම් ඔහේ කොළඹ වීදි දිගේ යා වුණා. මං දන්නවා ඒ පියසටහන්වල අරමුණ ලොකු හීන නෙමෙයි කියලා. හැබැයි ඒ දෑඟිලි තද කරගත්තු මොහොතවල්වලට පුළුවන් වුණා අපිට මේ ලෝකය සුන්දරයි කියලා පෙන්වන්න… ඉතින් අපි ඔහේ ඇවිද්දා, වෙනදා වාගෙම ගෝල්ෆේස් මුහුද ආසන්නයේ අපි නැවතිලා කතා කළා, පුංචි කඩේකට ගිහින් කරදමුංගු, කරාඹු නැටි සුවඳ එන මසාලා තේකක් බොන ගමන් තෝසයක් කෑවා, ආත්මීය ගත වුණු වෙහෙස නිවීමක් මට එයා ගාවින් දැනුණා.
‘අයියේ ඔයා කොහොමද මගේ මේ පිස්සු කතා දිගටම අහන් ඉන්නේ?’
‘ඇයි ඔයා ඉතින් පිස්සු කතා කියන්නේ?’
‘ඔයාට අහන් ඉන්නනේ’
‘අහ්හ්…ඉතින් එහෙනම් මං ඉන්නම්..’
‘හරි එහෙනම් මං කවදහරි දවසක ඒ කතා නැවැත්තුවොත්’
‘මං ආයෙ ඔයා කියනකම් බලන් ඉන්නම්’
‘ඔයාට කොච්චර කාලයක් පුළුවන් ද එහෙම බලන් ඉන්න’
‘ඔයාට ආයෙ කතා කරන්න හිතෙන කාලයක් වෙනකම්’
‘ඔයා ඉතින් හැමදාම වගේ කතාවෙන් දිනනවා නේද? දන්නව ද මට ඔයා වගේ ලස්සනට වචන ගළපන්න බෑ.. හැබැයි මං ඔයාට ආදරෙයි..’
ඒ වචනවල තිබුණා මං කලින් නොඅසපු අවංක කමක්.. ඔව්, එයාට ලස්සනට අකුරු, වචන ගළපන්න අපහසුයි තමයි..හැබැයි මං දැනන් හිටියා මං ගළපන වචනවලට එයා තමයි මේ ලෝකෙ ලොකුම වටිනාකමක් දුන්නු කෙනා කියලා.
ඉතින් මට ඕනෙ වුණා මාසෙකට පාරක් හරි එයා එක්ක මුහුදුකරේට වෙලා ඉර බහින රතු හැන්ඳෑවක් වෙනකම් ඔහේ බලාගෙන ඉන්න..
ඉතින් අපි දැන් පරිණත මිනිස්සු..
ඉතින් ඒ දේවල් තේරුම්ගෙන මං පහන්දිට කොන්දේසි විරහිතව ආදරය කරා.
දන්නව ද මේ ලෝකෙ අදහස්වලින් බරවෙන හිතට මහන්සි ගෙන දෙන කාරණාවලට පුළුවන් අපේ හිත් ලෙඩ කරන්න, හිත හරහා ගත ලෙඩ වෙනවා කියන්නෙම විද්‍යාත්මකව ඔප්පු වුණු කතා මාලාවක්.
හරි අපහසු ගමනාන්තවල යන එන මිනිස්සු මේ තරගකාරී ලෝකයත් එක්ක කොයිතරම් නම් හිත් මහන්සි කරගෙන ලෙඩ වෙලා ඇති ද.. නමුත් මහා කන්දක උනත් ලැව් ගිනි හටගන්න පුළුවන්. හැබැයි එක්තරා ඍතුවකදී ලැබෙන වස්සානයේ වැහිබිඳුවලට පුළුවන් ඒ මුළු වනාන්තරයටම නැවත අලුතින් ජීවය ලබා දෙන්න. ඉතින් මේ පණ ගැහෙන හදවත්වලත් එහෙම හමුවීම් තියෙන්නත් පුළුවන්,
හීන කඳු ගණන් ගොඩගහගත්තු කාර්යබහුල ලෝකයක් ඇතුළේ ඉඳන් තව කෙනෙක් වෙනුවෙන් කොන්දේසි විරහිතව පෙනී ඉන්න මනුස්සයෙක් කියන්නෙම හරි අපූරු නිවීමක්. එහෙම කෙනෙකුගෙ හමුවීම අනෙකාගේ නිවීමේ මාර්ගය අවබෝධ කර ගැන්වීමක්.ඉතින් මටත් ඔයාගේ හමුවීමම හරි අපූරු ගමනාන්තයක්, මන්ද ඔයාගෙ හිත පාරමීදම් පුරන නවාතැනකට අවසානය කියා දෙන මඟපෙන්වන්නක්.
ඒ නිසාම මට ඕනෙ නැහැ, ඒ ගමනාන්තය තුළ ඔයා එක්කම මහන්සිවෙලා රස්තියාදුවේ යන ගමනාන්ත යන්න. නමුත් මට ඕනෙ ඔයා එක්ක ඔහේ ගහකොළ පේන පරිසරයක් ගාව පුටුවකට බරවෙලා අපිට අහුලගන්න පුළුවන් සිතුවිලි එක්ක ජීවිතේ ගෙවෙන රසමුසු කතා ටිකක් අපේ භාෂාවකින් ඔහේ වාතලයට මුසු කරන්න. ඒ වගේම මේ සංසාරයේ ඔයයි, මමයි හමුවන අවසාන දිනක් වෙනකම්ම මං කැමති එහෙව් කතාවලින් විතරක් අපේ ලෝකය ගොඩනැඟෙනවා බලන්න.
ඉතින්, මේ අහේතුක කර්මයන් මැද දිනක හේතුකාරණා හරිහැටි දැනෙන ගමනක් ඉක්මනින්ම උදා වේවා කියා මං ප්‍රාර්ථනා කරනවා..
ගිහාන් ප්‍රනාන්දු
