අද මුහුණට මුහුණ සංවාදය සඳහා එක්වන්නේ ජාතික ජන බලවේගයේ ජාතික විධායක සභාවේ සාමාජික, කොළඹ දිස්ත්‍රික් අපේක්ෂක, නීතිඥ සුනිල් වටගල සහ ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණෙන් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයට තරග වදින මාධ්‍යවේදී භක්ති ධර්මප්‍රිය මෙන්ඩිස් යන අයයි.
අපට ජනතාවගේ හදගැස්ම තේරෙනවා
ජාතික ජන බලවේගයේ ජාතික විධායක සභාවේ සාමාජික, කොළඹ දිස්ත්‍රික් අපේක්ෂක, නීතිඥ සුනිල් වටගල
ඔබේ දේශපාලන පිවිසීම කොයි ආකාරද ?
මම දේශපාලනයට සම්බන්ධ වෙන්නේ 87, 88 වගේ කාලයේදී ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට සම්බන්ධ වීමෙන්. ඒ කියන්නේ මම උසස් පෙළ කරන කාලයේදී. උසස් පෙළින් පසු මම කොළඹ විශ්වවිද්‍යාලයේ නීති පීඨයට ඇතුළත් වෙනවා. නමුත් එවකට පැවැති සිවිල් යුදමය තත්ත්වය මත විශ්වවිද්‍යාල වහලා තියෙනවා අවුරුදු පහක් විතර. ඒ කාලයේ තහනම් දේශපාලනය ඇතුළෙත් මම දේශපාලනය කළ කෙනෙක්. කුමක් හෝ වාසනාවකට මම ඉතුරු වෙනවා.
1994 නීති පිඨයෙන් පිටව 1996 නීතිඥයෙක් ලෙස දිවුරුම් දෙනවා. සිවිල් යුද්ධයක් තියෙද්දී පක්ෂ ක්‍රියාකාරීත්වය අඩපණ වෙනවා. කෙසේ වෙතත් 
1994දී අපි පළමු වතාවට සිවිල් යුද වාතාවරණයෙන් පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකට පිවිසෙනවා. එතැනදී මම කළුතර දිස්ත්‍රික්කය නියෝජනය කර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයට තරග කරනවා. එතැනදී තේරෙන්නේ හම්බන්තොට දිස්ත්‍රික්කයේ නිහාල් ගලප්පත්ති සහෝදරයා විතරයි. එතැන ඉඳලා මේ දක්වා ආ ගමන් මඟ ඇතුළෙ සෑම පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයකටම මම තරග කරනවා. 2002 ඉඳලා කොළඹ මහ නගර සභාවට මන්ත්‍රීවරයෙක් ලෙස යනවා. ඊට පසුව බස්නාහිර පළාත් සභාවේ අවස්ථා දෙකකදී පළාත් සභා මන්ත්‍රීවරයෙක් ලෙස කටයුතු කරනවා.
මේක ටිකක් වෙනස් දේශපාලනයක්. මේක පෞද්ගලික වරප්‍රසාද, තාන්නමාන්න මොකුත් නැතිව තනිකරම රටක් වෙනුවෙන් හිතලා කරන දේශපාලනයක්. මෙතෙක් පැවැති අනෙකුත් දේශපාලන ධාරාවන් තනිකර බැඳිලා තියෙන්නේ පෞද්ගලිකත්වය මත. ඒ කියන්නේ ආත්මාර්ථකාමීත්වයයි. මෙතැන මගේ හෘද සාක්ෂියේම තිබුණේ අපේ රටට අවශ්‍ය වන්නේ ආත්මාර්ථකාමී සමාජයක් වෙනුවට පරාර්ථකාමී සමාජයක්. ඒක ටිකක් අමාරුයි. මම නගර සභාව නියෝජනය කරද්දී එහි මන්ත්‍රීවරුන් 53යි. එයින් අපි 1යි. 52ක්ම අනිත් දේශපාලන ධාරා. ඒ අය අපෙන් අහනවා, මෙවැනි දේශපාලනයක් කරන්න ඔළුව හොඳ නැද්ද කියලා. ඔයාලට කවදාවත් දිනන්න බෑ කියනවා. ඊට පස්සේ බස්නාහිර පළාත් සභාවේ මන්ත්‍රීවරුන් 101යි. එතැනත් අපි 6 දෙනයි. අපි පක්ෂයක් විදියට ඉගෙන ගත් දෙයක් තියෙනවා. මේ ලෝකය මේ සමාජය තවත් අඩියක්වත් ඉදිරියට යන්නේ නෑ ආත්මාර්ථකාමී සිතුවිලි තියෙන මිනිසුන්ගෙන් කියලා. සෑම ජයග්‍රහණයක් පිටුපසම තියෙන්නේ පරාර්ථ සාධනයට නැඹුරු හදවත් තියෙන මිනිස්සු විතරයි කියලා.
අනෙක් පක්ෂත් සමඟ බැලුවාම ජාතික ජන බලවේගයෙන් ඉදිරිපත් වන කණ්ඩායම ශක්තිමත්ද ?
අනෙක් දේශපාලන ධාරාවන් අතිශය දුර්වලයි. මහා රූස්ස ගස් ලෙස පැවැති දේශපාලන ව්‍යාපාර තුත්තිරි ගස් බවට පත්වෙලා. ඒක මම දැක්කේ නාම යෝජනා දෙන්න ගිය අවස්ථාවේ ඒ අයට බැරි වෙලා තියෙනවා, තමන්ගේ අපේක්ෂක කණ්ඩායම හදා ගන්න. ඉන්න අය මතකයෙන් විස්තර කරන්න බෑ. ඒ අයගේ දේශපාලනය කොහොමද කියනවා නම් අද පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ඉදිරියේ ඔවුන්ට දේශපාලන සටන් පාඨයක් නිර්මාණය කර ගන්න බැරි වෙලා තියෙනවා.
ජනාධිපතිවරණයට කලින් සමගි ජන බලවේගය ගෙනා තර්කය ඔබට මතක ඇති. එකක් ආගමික මතවාදය. ජාතික ජන බලවේගය ජය ගත්තොත් බුද්ධාගම සම්පූර්ණයෙන්ම නැති වෙනවා කිව්වා. අනෙක පශ්චාත් මැතිවරණ ප්‍රචණ්ඩ ක්‍රියාවලදී අපි වතුවලට පනිනවා, ව්‍යාපාර අත්පත් කර ගන්නවා, මාස දෙකක් ඇඳිරිනීතිය වැටෙයි වගේ දේ කිව්වා. ඒ කිසිවක් නොවී ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට මනුෂ්‍ය ඝාතනයක් නොවූ එකම මැතිවරණය බවට පත් වුණා. අපේ පක්ෂයේ නායකයා ඉල්ලීමක් කළා, ගල් කැටයක් අතට ගන්න එපා. රතිඤ්ඤා කරලක් පත්තු කරන්න එපා. හන්දි හන්දි ගානේ කිරිබත් කන්න එපා කියලා. අපට විරුද්ධව අන්තවාදී මතවාදවලට සවන් දීමක් කරලා ඡන්දෙ දුන් මනුස්සයාට අතිශය ලජ්ජාවක් ඇති වුණා, අනේ මේ කියපු දේවල් මොකුත් වුණේ නෑ කියලා. කොච්චරද කියනවා නම් සමහරු අපි ඉදිරියේ හැසිරෙනවා, NPP එකට අපි ඡන්දය දැම්මා කියලා.
අනුර දිසානායක කියන්නේ මුළු රටේම ජනාධිපති. විරුද්ධ පක්ෂයේත් ජනාධිපති. එයා හරි පැහැදිලි දෙයක් කිව්වා. අපේ පාලනය වෙනස්. ඒ වෙනස වෙන්නෙ මෙතෙක් පැවැතුණු පාලනයන් තුළ සිටි ජනතාව පාලනයට සම්බන්ධ වුණේ නෑ. ඉතිහාසයේ ප්‍රථම වතාවට අත්විඳින අත්දැකීම තමයි, ජනතාව මේ පාලනයට සම්බන්ධ වීම. මීට කලින් සිටි සෑම ආණ්ඩුවක්ම පාලනය කළේ එක එක කල්ලි. සටන් පාඨ නැති දේශපාලනයක් නිර්මාණය වෙලා තියෙනවා.
අපි විශ්වාස කරනවා, මෙවර පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණය ඇතුළෙ මේ සියලු තත්ත්වයන් සලකා වෙනදාටත් වඩා දැවැන්ත ජයක් අත්වෙයි කියලා. අපි යථාර්ථය හඳුනාගෙන ඉන්නේ. අපිට ආවේ 42%යි. අනෙක් ධාරාවන්වල එකතුව 58%යි. නමුත් මෙවර මැතිවරණය එහෙම වෙන්නේ නෑ.
එයට බලපෑ හේතු මොනවාද ?
පහළම ආදායම් ලබන කෙනා හැම විටම ආණ්ඩුවේ දීමනා මත යැපෙන කෙනෙක්. එම ප්‍රදානයන් ගන්න ඕන නිසා එයා වෙනත් මතයක් ගැන හිතන්නේ නෑ. ඒ නිසා පවතින රජයත් එක්ක එයා ඉන්නවා. ඉතින් දැන් ආණ්ඩුව අපේ. අපට විරුද්ධව ඡන්දය දුන් කෙනා අපි ළඟට එනවා.
අපේ නායකයා ජනාධිපතිවරණයට කලින් කිව්වා, ජනාධිපති ධුරය ජාතික ජන බලවේගයට දෙන්න, පාර්ලිමේන්තු මැතිවරණයේදී ඔය අසුද්ධ පාර්ලිමේන්තුව සුද්ධ කරනවා කියලා. හරියටම හරි. අපි ජය ගත්තා විතරයි, මේ රට විනාශ කළ, පාර්ලිමේන්තුවට නොගැළපෙන බොහෝ මුහුණු තුනෙන් එකක් විතර නාම යෝජනා දීලා නෑ. ඉතුරු සංඛ්‍යාව අපි ඡන්දෙදී පරද්දනවා.
මේ කරුණුත් එක්ක බැලුවාම අපට මෙවර පාර්ලිමේන්තුවේ අතිමහත් බහුතර බලයක් හිමි වෙනවා.
මේ ජයග්‍රහණය අත්වෙන්න විශේෂම කාරණය වුණේ සංස්කෘතිකමය කාරණා. විශේෂයෙන් මජර දේශපාලන සංස්කෘතිය බලපෑවා. පක්ෂයේ ඉන්නත් සල්ලි ගන්නවා. පක්ෂයෙන් යන්නත් සල්ලි ගන්නවා. ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාවේ පක්ෂ මාරුව නීති විරෝධීයි කිව්වාට භාවිතාව තුළ ඒක යථාර්ථයක් වෙලා නෑ. ඒ නිසා මේක නීතියෙන්ම තහනම් කළ යුතුයි.
පහළ මට්ටමේ ආදායම් ලබන්නන් ඔබේ පක්ෂය වටා එකතු වන බවට ඔබ තුළ විශ්වාසයක් තියෙනවා කිව්වා. එසේනම් ඔවුන් නඟාසිටුවීමට වැඩපිළිවෙළක් තිබේද ?
නොවැම්බර් අය-වැයක් ගේන්න බෑ. අපි ගේන්නේ පරිපූරක ඇස්තමේන්තුවක්. එහෙම ගෙනත් එතෙක් යන ක්‍රියාව සමථයකට පත් කර ගන්නවා. ඊට පස්සේ අපි මාර්තු මාසේ අය-වැයක් ගේනවා. ඒ අය-වැය ඇතුළෙ අපි අන්තර්ගත කරනවා, පහළ මට්ටමේ ආදායම් ලබන කෙනා ශක්තිමත් කිරීමේ යෝජනා ටික. වැටුප් වැඩිවීමක් මාර්තු අය-වැයේ බලාපොරොත්තු වෙන්න කීවා. අනිවාර්යයෙන්ම දිළිඳු ජනයා නඟාසිටුවීමට දැනට ලැබෙන දීමනාවලට වඩා එහා ගිය දීමනා ලැබෙනවා. අපට ජනතාවගේ හදගැස්ම තේරෙනවා.
දිල්හානි ජයවර්ධන
අපේ උත්සාහය පිරිහී ඇති රටට ජීවය පිඹින්නයි
ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණෙන් කොළඹ දිස්ත්‍රික්කයට මාධ්‍යවේදී භක්ති ධර්මප්‍රිය මෙන්ඩිස්
ඔබ මාධ්‍යවේදියෙක් පෑන අත්හැර දේශපාලනයට එන්න තීරණය කළේ ඇයි?
ඔව්. මා පත්තරකාරයෙක් වුණේ අහඹුවෙන්ම නෙවේ. මගේ තාත්තා ද බොහෝ කැපවීම් කළ පත්තරකාරයෙක්. පත්තරකාරයකුට සමාජයට බොහෝ මෙහෙවර කළ හැකි බව මගේ පුංචි හිතට ඇතුළු වුණේ තාත්තා කළ කී දෑ හා ඔහුගේ කැපවීම් දැකලයි.
ඉතින් මමත් ඔහුගේ සෙවණේ ගුණදැනමුතුකම් ලබමින්, කිත්සිරි මහත්තයා හා කතු මඬුල්ලේ ජ්‍යෙෂ්ඨයන්ගේ මඟ පෙන්වීම යටතේ මට අවැසි අඩිතාලම ශක්තිමත්ව දමා ගත්තා කීවොත්….
පෑන බිමින් තියන්න නම් මගේ කිසිම කැමැත්තක් ආසාවක් නෑ, මං අදත් පෑන සිප ඊට පස්සෙයි දවසේ අනෙකුත් කාර්යක් වෙත යොමු වෙන්නේ. මං දවස අරඹන්නේ එහෙම ඒ තරමටම මං පෑනට ආදරෙයි. පෑන බිම දමා ඊනියා දේශපාලනඥයකු වීමට නම් මගේ කිසිම කැමැත්තක් නෑ, ආසාවක් නෑ, ඒත් ගැටලුව තියෙන්නේ ගෙවී ගිය දැවැන්ත කාලපරාසය තුළ මේ බිමේ පවතින අවාසනාවන්ත, අඳුරු, ජඩ පාලන ක්‍රමය කෙරෙහි මොවුන් ගැන යම් ආකාරයක වැටහීමක් අවබෝධයක් ඇති වෙන්න වෙන්න හිතට දැනුණේ කලකිරීමයි, පසුතැවිල්ලයි, වේදනාවයි. පහුගිය කාලයේ දිගටම ජනමතයක් ගොඩනැඟුණෙ නැත්තං ගොඩනැඟුවෙ පාර්ලිමේන්තුවේ ඉන්න 225 එපා කියලයි. ඒ 225 අතරේ මේ රටට සමාජයට වැඩ කරපු හොඳ මිනිසුන් කී දෙනකු හිටියා ද? ඒත් මිනිස් මොළ හෝදන්නන් කළේ ඒ ඔක්කොම එක ගොඩකට දාලා බැටේ දෙන එක නේද?
මෙවන් අවාසනාවන්ත තත්ත්වයකට රට පත්වුණේ කොහොම ද? මේවා අපි ඉතා විමසිල්ලෙන් සැලකිල්ලෙන්, විචක්ෂණශීලිව බලන්න ඕනෑ. මේ රටේ 76 වසරක කාලයක් පුරා රට කරවපු ඇත්තන්, කළේ රට විනාශ කිරීම නම්, අද ඈත පිටිසර ගොවියන්ගෙ, ධීවරයින්ගෙ, කම්කරුවන් වැනි දිළිඳු පවුල්වල බුද්ධිමත් දූපුතුනට, සරසවි වරම් ලැබුණේ කෙසේ ද? ඒ 56 කෙරුණු සමාජ ආර්ථික, දේශපාලන හා සංස්කෘතික විප්ලවය නිසා බව ඉතා පැහැදිලියි. ඒත් සරසවිවල අදත් උපාධි හදාරන හා හදාරා සමාජයේ නේකකාර තනතුරු දරන පිරිස, තමන් අද සිටින උසස් තත්ත්වයට පා නඟන්නට මඟ එළිපෙහෙළි කරපු අයුරු අමතක කිරීම කොතරම් යුක්තියුක්ත ද යන්න කල්පනා කර බලන්න.
මාධ්‍යවේදියෙක්ගේ භූමිකාවකට වඩා වැඩි වැඩ කොටසක් දේශපාලනයෙන් කරන්න පුළුවන් කියලා ඔබ විශ්වාස කරනවාද ?
ඒක ඉතින් අමුතුවෙන් කියන්න දෙයක් නෙවෙයි නේ. මාධ්‍යවේදියකු සතුව ඉතා පුළුල් භූමිකාවක් තියෙන බව සැබැයි. ඒත් ඔහුට කළ හැක්කේ යම් දෙයක් ගැන ජනතාවගේ මෙන්ම අදාළ වගකිවයුත්තන්ගේ අවධානයට ලක් කිරීම පමණයි. දූෂණයක්, අක්‍රමිකතාවන් පෙන්නා දීම. අනාවරණය කිරීම. ඒත් දේශපාලන ක්‍රියාකාරීත්වය ඔස්සේ ජනතාව අතර‌ට ගොස් ඔවුන්ගේ අවශ්‍යතා හොයා බලා විමසා දැන ගෙන ඊට ඇවැසි පිළියම් යොදන්න සවිය ඇත්තේ රට කරවන පිරිසට. නැත්නම් ආණ්ඩුවට.
ඒ වගේමයි විපක්ෂයේ දේශපාලනයේ නියැළෙන්නන්ටත් සමාජය පීඩාවට පත්කරන නැත්නම් ජනතා අවශ්‍යතා ඍජුවම පාලක පක්ෂය වෙත යොමු කරන්නත් ඔවුන් ලවා ඒවාට පිළිතුරු සපයන්නත් හැකියි. කොහොම වුණත් දේශපාලනඥයකුට කළ හැකි දේ බොහොමයි. මේ දෙක දෙකක්. කිසිදු විටෙක මාධ්‍යකරුවාගේ මෙහෙය දේශපාලකයාගේ මෙහෙයත් අතර ඇත්තේ අහස පොළොව හා සමාන වෙනසක්.
කොළඹ කියන්නේ දේශපාලනයේ ප්‍රබලයන් රැසක් තරග කරන ස්ථානයක්. එවැනි තැනක අලුත් මුහුණුවලට ඉඩක් තිබෙනවාද ?
කොළඹට දේශපාලන ප්‍රබලයන් රැසක් තරග කරනවා. දැන් ජනතාවට ඇවැසි අලුතින් රටට යමක් කරන්න හැකි දක්ෂ පිරිසක්. ඔවුන්ගේ සුදුසුකම් ගැන ඒ කියන්නේ අපේ හැකියාවන් ගැන අප අතීතයේ කරපු කියපු දේවල් ගැන ඔහුන් සෑහීමකට පත්වෙනවා කියන විශ්වාසය අපේ කණ්ඩායමට තියෙනවා.
අපේ කණ්ඩායමේ හුඟක් අපේක්ෂකයින් විදෙස්ගතව සිට ආපහු මවුබිමට ආවේ මේ රට වැටී ඇති අවාසනාවන්ත තත්ත්වයෙන් ගලවා ගෙන මතු පරපුරට භාරදීමේ දැඩි අපේක්ෂාවෙන්. ඔවුන් හැම දෙනාම පාහේ විදේශයන්හි බොහොම සාර්ථකව දිවි පෙවෙතක් ගත කළ උදවිය. ආපහු රට හැර නොයන්නයි ඒ හැම දෙනාගේම අපේක්ෂාව.
කොළඹට විවිධ අවස්ථාවන්හි විවිධ අපේක්ෂකයින් විවිධ පක්ෂවලින් නවකයින් හැටියට පිවිස කොළඹ ජයගත්තු බව කල්පනා කළොත් හොඳින් ඔබට පෙනේවි. අපි කතා කළොත් විමල් වීරවංශ, උදය ගම්මන්පිල, පාඨලී චම්පික රණවක, ජගත් කුමාර, හර්ෂ ද සිල්වා වැනි ඇත්තන් නවකයන් හැටියට ඇවිත් පාර්ලිමේන්තුවේ අසුන් ගත්තා නේද? ජනතාවට ඔවුන් කෙරෙහි විශ්වාසයක් ඇත්නම් අප කෙරෙහි ජයග්‍රහණය වළක්වන්න බෑ.
පක්ෂයක් ලෙස ජනතාව වෙනුවෙන් තිබෙන වැඩපිළිවෙළ කුමක් ද?
මේ රටේ සුදුසුකම් ඇති තරුණ පිරිස කොච්චර හිටියත් ඔවුන්ට ඉදිරියට යන්න ඉඩකඩක් නෑ.
ඉතින් අපේ රටේ උගත් බුද්ධිමත් කුසලතා ඇති හැකියාවන් ඇති නිපුණතාවෙන් පිරුණු අය අප ඉස්සරහට ගෙන රටටත් සමාජයටත් ලෝකයාටත් වඩාත් වැදගත් මෙහෙයක් කරන්නට දිරි දෙනවා. ඒක අපේ වැඩපිළිවෙළෙහි ප්‍රමුඛතම අපේක්ෂාවක්. හැබැයි ඒ සඳහා අදක්ෂ අකාර්යක්ෂම නිලධාරීන් යොදාගෙන බෑ, රාජ්‍ය යන්ත්‍රණය කරකවන දැති රෝද නිසි පරිද්දෙන් සවි ශක්තිමත් නම් පමණයි.
රටක සංවර්ධන ඉලක්ක සපුරා ගන්න මොන තරම් හොඳ ප්‍රතිපත්ති ලේඛනගත කර තිබුණත් සැලසුම් සකසා තිබුණත් දූෂිත දේශපාලනඥයින් මෙන්ම දූෂිත නිලධාරීන් එක්ක මේ ගමන යන්න බෑ කියන විශ්වාසය අප දරනවා.
රටක් දැයක් ශීඝ්‍ර සංවර්ධනයක් කරා ඔසවා තබන්නට නම් මූලිකම දේ මේ රටේ ඇති සම්පත්වලින් උපරිම ප්‍රයෝජන ගැනීම. ඒ කියන්නේ ඒ සම්පත් විකුණන් කන එක නෙවෙයි.
අපේ රට ඈත අතීතයේ පටන් ම කෘෂිකාර්මික රටක්.ඒත් අද කොහොම ද තත්ත්වය ගොවියාට සිය නිෂ්පාදනයට නිසි මිලක් නෑ, පාරිභෝගිකයාට සාධාරණ විදිහට පාරිභෝගික භාණ්ඩයක් ගන්න බෑ, සහලින් ස්වයං පෝෂිත රටක් අද කොහොමද තත්ත්වය. මේ අතරමැදි ගසාකෑමට හැම පාලකයකුම ඉඩකඩ පාදා දී ඇස් වහන් හිටිය එකයි කළේ.
ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පෙරමුණ මෙවර මහමැතිවරණයෙන් මන්ත්‍රී ධුර කොපමණ සංඛ්‍යාවක් ගනීද ?
ඒක තීන්දු කරන්නේ මේ රටේ උගත් බුද්ධිමත් ඡන්දදායකයින් මිස අප නොවේ. අපි අපේ ප්‍රතිපත්ති ජනතාව වෙත ඉදිරිපත් කළා. ඔවුන් බුද්ධිමත් නොවී රැල්ලට හසුව ගියොත් අපට ආසන දෙක තුනකට වඩා ලබා ගන්න නොහැකි වේවි. ඒත් ලාංකේය බුද්ධිමත් ජනයා නිසි සේ තමන්ගේ වගකීම ඉටු කළොත් පාර්ලිමේන්තු රථගාලේ අපේ කාර් හත අටක්වත් ගාල්වේවි. මේ අපි කණ්ඩායමක් පක්ෂයක් හැටියට ගන්නා වූ ප්‍රථම උත්සාහය යි.
නුවන් කොඩිකාර
